افعی ضحاک

جور زمان بین که چه بی باک شد

هر شب ما، تیره و غمناک شد

سینه‌ی من، کوره‌ی آهنگریست

تا که جهان، افعی ضحاک شد (۱)

آهِ دلم، از قفسم پر گرفت

آتش آن، راهی افلاک شد

شور جوانان به کجا رفته است؟

آه.. که آن پیر مغان خاک شد

هر چه بدیدم همه رنج و جفا

خسته از آن چکمه ناپاک شد

هر نفسم ضجه‌ی بی انتهاست

خاک وطن زخمیِ هتاک شد